Lindi në Egjipt në vitet e përndjekjeve të mëdha të perandorit Dioklecian. Pasi kishte dëgjuar shumë për famën dhe influencën e Pafnutit tek të krishterët, kryetari i krahinës në të cilën ndodhej shenjti urdhëroi që ky i fundit të arrestohej.
Shenjti, pas një vegimi të perëndishëm nëpërmjet të cilit mësoi se ishte vegël e zgjedhur e Perëndisë, për të turpëruar tiranin e kësaj krahine të quajtur Arian, mori guximin dhe u paraqit vetë përpara tiranit dhe pohoi besimin e tij tek Krishti. Gjithashtu shenjti pohoi i vendosur, se nuk ekzistonte kënaqësi më e madhe për të se sa të mundohej dhe të derdhte gjakun e tij për Perëndinë e vërtetë.
Sipas urdhërimit të tiranit, ndaj shenjtit filluan torturat çnjerëzore. Shën Pafnuti qëndronte i fortë dhe i lutej Perëndisë që ta bënte të denjë për beteja më të mëdha, duke patur parasysh faktin se shpirtrat e njerëzve kishin kaq shumë nevojë për ngushëllim dhe forcim të besimit të tyre në atë kohë.
Perëndia e dëgjoi lutjen e Pafnutit dhe mrekullitë pasuan njëra – tjetrën. Trupi i shenjtit u shërua nga plagët dhe shumë të burgosur pohuan Krishtin si Perëndi të vërtetë. Bashkë me ta besuan edhe dy ushtarë, Dionisi dhe Kalimaku. Për të gjithë këta Ariani urdhëroi të digjeshin në zjarr. Por Perëndia deshi që nëpërmjet shën Pafnutit të ktheheshin në besimin e krishterë edhe shumë të tjerë. Me ndihmën e Perëndisë u bë i padukshëm në sytë e Arianit, doli nga burgu dhe vazhdoi të predikonte kudo mbi Perëndinë e vërtetë.
Me qindra ishin ata që besuan dhe morën kurorën e martirit. Pas gjithë këtyre, tirani Arian, i egërsuar urdhëroi që shenjti të kryqëzohej. Kështu hierodëshmor Pafnuti mori kurorën e martirit dhe dorëzoi shpirtin e tij të shenjtë tek Perëndia të cilit i shërbeu deri në fund me devocion.
Mbrapa
